Yalnızlık Korkusu Şiiri - Nasıf Acar

Gün aydınlandığında ben,
Yine o bildik karanlığıma,
Girmiştim bile.
İçimde biriken,
Söylenmemiş kelimeleri,
Alıp dizsem üst üste,
Arşa değerdi.
Yastığımın bile,
Beni yalnız bırakmasından,
Korkarak uyuyorum.
Rüzgar,
Sadece yalnızlara soğuk esiyor.
Sadece kimsesizleri üşütüyor.
Belki de,
Aynı şehirde,
Aynı bulutun gölgesindeyiz.
Aynı göğün altında,
Aynı kuşlar uçuyordur üzerimizde.
Kaygıdan, kederden uzak,
Ve bize,
Koyu karanlık yalnızlıklar tuzak.

15.04.2022
Nasıf Acar
16.04.2022