Yalnızlık Kokulu Çiçek Sepetleri

Alnın en kalın çizgisinden,
Parmaklarına dokunacak kadar uzağım.
Sen ki gözlerine karıştığım;
Renginde sevginin yoksulluğu,
Bir yanın baharın sonunda,
Bir yanında çiçek gülüşleri,
Ve yalnızlığım,
İki küçük duygu,iki göz oda.
Ne kadar değerli kimbilir?
Sevginin bu apansız sarayında.

Bedbaht olan su mu sadece?
Yoksa kirli görünen ben miyim?
Sen ki yüreğime sakladığım,
Bu iklimin başka adı yok.
Bunca kin altında gülüşürken,
Hep sevginin kirliliği taşıdığım,
Ve hep sendendir baharın olmayışı.

Yalnızlık kokulu çiçek sepetleri taşıyorum;
Günün en uzak iklimine,
Bir yanım güneşin batışı,
Bir yanım kardelen kokusu,
Dağıttıkça birikiyor acı.

Prangalarla dolu geçmişten;
Kelepçeye yürüdüğüm yolda bıraktım,
Kan isteyen bıçağımı,
Güvercin kanatlı tabakamı,
İşte bunlardı,susan demir parçalarım.

Ve beşikte bekletilen umudum,
Hangi annenin gece uykusu?
Salladıkça dağılacak gibi,
Sustukça bende kalır bu sancı,
Gör diyorum.

Yine de kısa kalıyor bakışları gökyüzünün;
Yağmur hasreti,o bildiğin iç çekişlerle dolu,
Yine de dostumdur toprak,
Hep günahımı arıtırlar.
Kaç kez öldüğümü,bu mevsim bilir işte.
Yalnızlık kokulu çiçek sepetleri taşıyorum;
Günün en uzak iklimine,
Bir yanım güneşin doğuşu,
Bir yanım anne haykırışı,
Yine de,susuyorum...