Yalnızlık Ki Şiiri - İbrahim Ünlü

Aşındı bu gökler
Yıldızları bıktı bakılmaktan
Yaşarken kazıldı mezarları
Kadınım, koynunda yatmışlığım
Jiletleniyor cinselojik konuşmalar
Saçını baharla bağlayan
Dudaklarını nevroz kavıyla yıkayan
Geceme bembeyaz doğan
Mumu karartan aydınlık
Hangi filozof açıklayabilmiş aşkı
Sevda zârını
Yalnızlık figânını
Yalnızlık ki sayısını bilemediğim
Yalnızlık ki övüntü Azrail
Yalnızlık ki kıskanç iblis
Yalnızlık ki elma akıllı insan
Beni yakan sendeki cehennem
Saçın teli sırat…

Aşındı bu gökler
Hayal edilmekten…
Râm olmak aya
Sıkıldım hep aynı miktarda sevmekten
Saman kağıdı şiirler
Daktilo şeridi
Ve gözlerin mürekkep yoğunluğu
Ben kül oldum sevdiğim senin yangınında
Bir derdi başka bir dertle seviştirip
Gözlerindeki şehirden kovuldum
Lakin kalbindeki nezaret haneye kabul edildim
Salak yıldızlarla
Zeki gecelerde
Ve özürlü zamanlarda
Saman kağıdı hüzünlerle
Bileşik yalnızlıklarda
Alıngan arkadaşlıklarda
İstanbul türkçesiyle sustuğum senin
Sağlam karakterli aynalarında sırlarımı konuştum
Ve hala gökler aşınıyor ben konuştukça!

14 ŞUBAT 2004
KONYA