Hayata baktığım ayna bugün duru bir o kadar da silik bir aydınlık yansıyor çakıl taşlarına.
Sessizliğin o insanı üşüten gizemiyle bakıyorum etrafıma.
Üşüyen ve sarındığı kollarıyla kendine yeten bir kadınım.
İçim üşümüyor artık yalnızlık dahi devleşemiyor yüreğimde.
Sarındığım lacivert kaşkolüm ve beremle yetiniyorum, soğukla savaşabiliyorum.
Yalnızlığımla tanışalı da epey bir zaman oldu, alıştım korkmuyorum.
Bazen yanlış bir duyguyla adım atmaktansa susmayı ve yalnızlığımla boğulmayı yeğliyorum artık.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta