Yalnızlık Kedi Gibidir.

Hayata baktığım ayna bugün duru bir o kadar da silik bir aydınlık yansıyor çakıl taşlarına.
Sessizliğin o insanı üşüten gizemiyle bakıyorum etrafıma.
Üşüyen ve sarındığı kollarıyla kendine yeten bir kadınım.
İçim üşümüyor artık yalnızlık dahi devleşemiyor yüreğimde.
Sarındığım lacivert kaşkolüm ve beremle yetiniyorum, soğukla savaşabiliyorum.
Yalnızlığımla tanışalı da epey bir zaman oldu, alıştım korkmuyorum.
Bazen yanlış bir duyguyla adım atmaktansa susmayı ve yalnızlığımla boğulmayı yeğliyorum artık.
Belki büyüdüm, hayatın o dikenli yollarında engebeli kollarında savaşarak ayakta kalmak epey zor oldu ama öğrendim.
O, insan yüreğine korku tohumları bırakan yalnızlık, birazda gaddarlık yaparak acı sokağı bilmem kaç numara çıkmazlıklarına yönlendirirken;
Ben geri çekilmeyi ve nerede durmam gerektiğini öğrendim.
Artık ben oyuncak o kumanda olamayacak kadar ayrıyız.
Yalnızlık dostum olmasa da düşmanımmış gibi davranmıyorum.
O, benden çok uzakta yani yüreğimden…
Hem sığındığım hem boğulasıya içtiğim ama asla yüreğime katmadığım bir olgu.
Öğretileri belki kanatıcı bir yürek acısı ama hakikat aslı.
Aslında o bir kedi sevdikçe sokulur, alışırsın ve ısınırsın…
Ama asla senin olmaz.
Küstah ve bencildir.
Uyandığında gözyaşlarınla beslediğin ama asla evcilleştiremediğin hırçın bir yalnızlıkla yara bere yüzleşirsin.