Yalnızlık Karinesi Şiiri - Köksal Türk

Huzur iki hece bir yaşanmışlık
Bir insani kıvrım
Aşk ve sevda arasında
Kısa ve yoğun güzergahta
Ve sıcak bir kucakta
Büklüm büklüm bir dönemeç
Ilgın bir çam dizisi
Dalga dalga ve yeşil.
Ruhunu kaybetmemiş, mağrur
İç yakan bir nazardır
Türkü mırıldatan esinti
Nemli gözlerdeki hayran bakış.
Gel gör ki “Yalnızlık Karinesi”
Buz gibi bir hukuki müessese,
Ezeli takdir, bir kör yazgı
Alınyazısı Ademoğlunun
Issız, tenha, birbaşına.
Zaten alışığız
Sonbahar hüznü
Safran, solgun ve serin.
Yaprak dökmeyen bir vakar duruş
Her dem yeşil
Ölümsüz ve ebedi.
Benimse aklımda
Gürgen bir cura çalınır
Tezenesi, sırma teli
Ve ahşabıyla
Özlemi dirilten bir ezgi.
Ve dilimde Haşim’den bir beyit:
“Sular mı yandı? Neden tunca benziyor mermer?
Bu bir lisân-ı hafîdir ki rûha dolmakta
Kızıl havaları seyret ki akşam olmakta…”