Yalnızlık Kapımı Çaldığında

karanlık geldi çattı kapıya tıpkı sensizlik gibi
bilirim
kovsam bacadan girer
eritir düşlerimi
ne zaman yaş aksa gözlerimden
gök de akıtır karasını
ne zaman gök yağsa
gözlerimden kan damlar

gece örter ruhumun üzerini ölü toprak gibi
yok olur ışıklarda evler
eritir sıcağında ümitlerimi
ne zaman alevler sarsa içimi
bilirim
bir orman tutuşur usulca
ne zaman bir orman yansa
yüreğimin başı pişer alevlerde

bir söğüdün arkasında kaybolurum gizlenmişim gibi
bilirim
eğsem dallarını
eritir sensizlikle gelen yokluğumu
ne zaman sen düşsen aklıma
- ki hiç çıkmazsın -
gözlerin girer umuttan içeri
ne zaman gözlerin dursa önüme
hasretten çıldırırım

02 / 08 / 2007
Eğriçimen