ben sana kaf dağının zirvesinde aşık oldum
eşine rastlanmayan bir anka
naif çekingen duruşlarla baktın ya
o anda sevdim seni
yalnız duruşun değildi sevdiğim
düşüncemde oluşundu
nefesinle ruhunla götürdüğün yüreğimi
bir soylu buseyle yıkayıp
kanadında uyutuşundu
ben seni muhtaç olduğum kadar değil
seni bulduğum dağa sığındığım kadar sevdim
yokluğunda geçen isyankar saatlerde
sigaramın dumanından çıkan
seslendiğin şekillerde sevdim
her panik anımda daldığım her ufukta
sen diye gördüğüm noktaları
bir bir bölerek sevdim
hayallerim dalga geçerken bile
fikrimde ışıldayan bakışlarının
o dalgalarda yüzüp
ümidim olduğunu görmüştüm
işte ben o bakışlarını sevdim
ben seni senin bile idrak edemeyeceğin
ölçüsünü kaybetmiş zamanlarda bekledim
çok üzgünüm ve kıskanıyorum
yanaklarımdan öyle sık süzülüyorsun ki
ağlamaktan nefret ediyorum
saklamak istiyorum başaramıyorum
öyle cömert ve özgürsün ki
akıyor akıyor var oluşumu ıslatıyorsun
ben senin bu özgürlüğünü sevdim
yalnızlığın en kuytu kahvehanesinde
endişemle özlemimi yarıştırıyorum
ve kahve kokusunu ilk kez içime çekiyorum
Kayıt Tarihi : 22.7.2013 16:39:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Duygularınızın derinliğini yansıtan şiirinizi ve sizi tebrik ediyorum Nurten Hanım...
endişemle özlemimi yarıştırıyorum
ve kahve kokusunu ilk kez içime çekiyorum...
NURTEN HANIM KUTLUYORUM BU GÜZEL DİZELERİ VE SİZİ. SAYGILARIMLA.++
TÜM YORUMLAR (10)