Yalnızlık Kağıtları Şiiri - Erçağ Akarca

Gökyüzünde süzülen üç beş güvercin zemheride keserdi kanatlarını Kesik kanatları maviliklerle birleşir ararlardı insansızlık zamanlarını Zaman,bir sonsuzluk sergisi,kapısı arasından hizaya sokar insanlarını Zaman,zıtlıklar arasında yalpalayan bir çocuktur kutsar kendi benliğini Kendi benliğini okşayan beşer mağluptur,okşar hüznün habis ellerini Habis eller tutuyor cihanın iplerini,habis eller kirletiyor insanları Habis iller Babil gibi çağırıyor iblisleri,kanlar sarsıyor melekleri Harut ile Marut da ortalarda yok kim yardım edecek insanlara? Halis aynalarda kendini kaybeden bedenlere,şer mi hayır mı gerek ? Sanrılar dolan odalardan uçuşan yalnızlık kağıtları neden esrik ? Sergüzeştler tarihin maverasında kendilerini kaybedip neden eskir? Silsileler sırlarıyla yıldızların yalnızlık törenlerinde neden erir? Semaver kokularıyla kokan balkonlar insan duygularıyla apartmanlara gömülü Apartmanlar misafirlerini karşılar,duvarlarında yalnızlıklar gömülü Yalnızlık kağıtları aniden bir apartmanın balkonundan gökyüzüne uçtu....