Yalnızlık kadermiş… Şiiri - Sabri Ceyhan

Yalnızlık kadermiş…

Son arzusuydu belki de hayata el sallamak,
Öylece düştü kolları boşluğa,
Cansız fersiz…
Alırken son nefesini düğüm düğüm oldu boğazı,
Yutkunamadı son nefesini,
Öylece kalakaldı…
Ürkekti bakışları, son kez göz kırparken hayata,
Öylece kaldı göz kapakları,
Sanki son arzusu yarım kalmıştı…
Yavaş yavaş soğumaya başladı bedeni,
Hiç ısınamamıştı hayata,
Öylece buz kesti bedeni…
Salına salına giderken omuzlarda,
Sessizliği seçti yine,
Öylece buluştu yağmurdan ıslanan toprakla…
Dualar edilip el ayak çekilince,
Bir başına kalakaldı,
Son kez mırıldandı “yalnızlık ölümde de kadermiş”…
Sabri CEYHAN