Yalnızlık Kadar Coğuz Biz

Değişir göz rengi insanın,
Yüzüne oturur bir geçmişin yorgunluğu;
Kendini tanıyamazsın bazen aynada
Bakar durursun bir yabancı gibi.

Kırılır bir cümle ortasından,
Sesi kalır içinde uzun uzun;
Sustuğun şey değil,
Sana susturulan olur zamanla.

Bir telefon çalmaz olur,
Bir sokak susar,
Bir eski kahve boşalır.
Sen dolarsın içine —
Haberin bile olmadan.

Gidenin adını unuturken değil,
Sesini hatırlarken yanarsın.
Gözünün önüne değil,
Sesinin içine yerleşmiştir çünkü.

Bazen biri gelir,
Ama gidenin gölgesiyle oturur karşıma;
Gülümsediği yerde
Eski bir hıçkırık yankılanır içimde.

Kiminin gülüşüyle uyanırsın,
Kiminin susuşuyla uyuyamazsın.
Aşktır bazılarına bir şarkı,
Bazılarına
Tüm ömrün cezası.

Kimi acı dizilir ranzalara,
Kimi acı susar mektuplarda;
Bir sigara sönerken değil,
İçindeki duman bitince tükenirsin.

Unutma:
Yalnızlık bir kişiliktir,
Ama aşk…
Yalnız kalınca daha da kalabalıktır.