Bir bankta oturuyordum.
Hafiften rüzgarın estiği sahil kenarında sigarayı yakıp üfledim geçen giden zamana.
Belkide arkamdaki boşlukları görmemek için kafamın dikine uzun uzun bakıyordum yanımda oturan bi çift sevgilinin gülüşmeleri canımı fazlasıyla yakıyordu.
Rüzgar biraz daha dert esmeye başlamıştı.
Daha sert..
daha sert derken..
Belki bundan iyi bi zaman dilimi olamazdı ağlamak için.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta