Yalnızlık I Şiiri - Virata Fafnir

Yalnız ve yalnızca bir bedenim bu şehirde
Aklım kim bilir şimdi hangi alemlerde
Baktığım suratların hepsi uzak bana
Beraberliğimiz süresince sıkıntı verir ruhuma
Birkaç kişi hariç yanlış bilinmesin
Aslında iyimserim, inanmayan çok lakin
Gerçekten en iyimserim, pek iyimserim
Kötüyü düşünmem evvela
Kara bulutlar tam başım üstüne zira
Bir leke geziyorum şehrin her yanında
Hasretinin esiriyim eski güzel vakitlerin
Karanlık bir odanın mumu hissettirildiğim
Yukarıdan uçan kuş halimi küçümseyecek
Zahmet edin iki hoş sohbet sussun diyecek
Bilir o beni
Güneş esirgemez, söyler sıcak tutacağını
Vay, nerenin soğuğudur bu; titrek ellerim
Pencerelerden sarkıyor buz saçakları
Hem bilmiyorum mübalağadır belki hislerim
Ani bir istektir nefesimi uçurum gibi kesişim
Mübalağadır hislerim, bundan eminim
Affede dostlar, iyi biri değilim

Kiliselerde dolu bir tutam günah
Mutluluk bana fersah fersah uzak
Değil
Denizler kıpkırmızı
İnsanların nereyedir bu tırmanışı

Saat sabaha doğru dört
Üşümeler içindeyim ne olur anla halimi, ört
Sağırsınız, âmâsınız, dilsiz ve umursamaz
Ve belki de haklısınız
Patlamak üzre olan bir volkan sarsar yeri