Yalnızlık Hep Bana Düştü

' Bazen en soyut anlamıyla gelirdin yalnızlık ve sen ' - Sönmez -

Yalnızlık bir bana, bir sana hep ikimize
Yalnızlık hep bana düştü...
Kaymadı yıldızlar geceye düşerken ben
Senden bu yana

Ne bir yaprak sesi, ne rüzgârın uğultusu
Akdeniz şarkısını duydugum şu meçhul gitarda
Yalnızlık tellere düştü...

Yalnızlık kalbime düştü
Bir de gece çiçeklerine
Kekik kokulu dağlara
Safran Çiçegi kadar ender
Bereket tanrıçası
ve güneşe değen incecik

Ne saçlarının bağı
Ne kuru çiçeğin
Hep bana gülen sen
Özledim dediğin ve bir uçuruma gittiğim
Bende seni
Bende seni
Diyemediğim sen!
Yoktun yanımda yoktun sahiden
Yalnızlık hep bana düştü

Bilir miydin, uyumadığımı?
Konuştuğumu duymus muydun yıldızlarla?
Senden kalan son anılardı kim bilir!
Kim bilir? Bakıyorsun belki de yıldızlara
Yıldızlar hep bana düstü...

Gecelere çizdim resmini
Size en güzel yıldızı seçerken
bak gözlerine düştüm, saçlarına
Ben ki dudaklarına hayranlığımla
Yollar kalbine, kalbim kalbine
Yalnızlık hep bana düştü...

Düşünürken su ıssız gecede
Sen bana düştün - tek- sen bana
Tam kanım kaynamışken sana
Her gece karanlığında terketmek sabaha kadar
Kuru çiçeklerini üstüme serpmek
Örtene dek

Gecenin üçü, meçhul bir gitar telinde
Bir şarkıda
Yalnızlık hep bana düştü, hep bana

Deelmina'ya Aşk Günlüğü, Şiir, Sönka yayıncılık, 2004, H.İhsan Sönmez