Yalnızlık Hali Şiiri - Olcay Turgut

Yalnızken bir insanoğlu,
Aldı bir insan insanoğlunu.
Kendi lisanıyla konuştu gaddar olan garibe.
Küfürler savurdu,
Dili çözüldükçe biçare.
Yalnızlığı arar oldu.
Lakin unutmuştu Gönlün lisanını.
Anlamadığı sözler incitti benliğini.
Bıraktı orada kalbini,
Sürdü kuru çöllere kendini.
Atladı atladı rüyalardan araflara.
Sonra açtı gözlerini.
Elini attı başucundaki raflara,
Çıkardı son kalan sigarasını.
Kül olmaya pek meyilli tütünün dumanını,
İçine çekti.
Dalmadan, sonraki rüyasına,
Bir kadeh kaldırdı,
Onu terk eden yalnızlığa...