Yalnızlık Gölgesi... Şiiri - Bülent Ahme ...

Aslında yalnızlığımı paylaşıyordum belkide...
Paylaşılmayacağı halde.
Belki tutunacak son daldı...
Uçurumdaki..
Beni yukarı çekmesini beklerken,
Ben aşağı çekiyordum onu.
Ölüme olduğu kadar hayata da o kadar yakındık.
Bir tercih değildi bu;
Sadece bir yakınlık...
Perdelenmiş bir geceden sesleniyordum...
Bağırıp çağırmak geçiyordu içimden...
Biraz sarhoş biraz deli...
Yalnızlıktan kıvranan bir serseri...
Ve dudaklarına henüz hayat değmemiş biri...
Yollar gittikçe uzuyordu..
Gece daha sonsuzdu oysa...
Saatler bir kelebek..
Uçup gidiyordu..
Ardından göğe bakıyordum..
Bir başarısızlık öyküsü...
Yalnızlığın bir zaferi vardı benim üzerimde...
Oysa benim yüzümden o...
Kahve kadar acı...
Bir o kadar da sıcaktı gece...
Artık tamamdı herşey..
Bir ev gökyüzünde..
Önümde kağıtta uçuşan kelimeler.
Kelebekler gibi...
Gizli sorumun yanıtı değildi bunlar...
En sevdiğim tarihsel kişilikti gece...
Çünkü karanlıktı,içindekileri saklayan.
Yalnızlık yürüyordu önümden....
Ben takipte...
Yalnızlık gölgesi....