Yalnızlık... Git Artık...

Yorulmuştu genç kadın... Kendinden; kendi diye bilip yaşadığı, kendi diye tutunup sahip çıkmaya çabaladığı, kendi diye korkup kaçmaya çalıştığı bu hayattan yorulmuştu... Çok konuşmasının ardına gizlediği suskunluğundan; çevresindeki onca kişiye rağmen içinde yaşadığı yalnızlıktan yorulmuştu...

Yorulmuştu genç kadın... Kalabalığın ortasında dolu dizgin ve bir o kadar da boynu bükük yaşadığı yalnızlıktan yorulmuştu... Korkularından, kaygılarından, güvensizliklerinden yorulmuştu... Ya yine kaybedersem diye diye, bu kaybetme korkusuyla yeniden kaybedeceğini düşünmekten ve daha da korkmaktan yorulmuştu...

Yorulmuştu genç kadın... Düşünmekten, düşüncelerinde kaybolmaktan yorulmuştu... Düşüncelerden kaçabilmek için tutunduğu isyankar çırpınışlardan, umutlu çabalardan, sonra da umutlarının sarsılmasından yorulmuştu... Dünü bugünde yaşamaktan, bugünün yarını da etkileyeceğini düşünmekten, bu yüzden korkularda boğulmaktan yorulmuştu...

Yorulmuştu genç kadın... Hoş, o hep yorgundu zaten... Hep korkuluydu, hep güvensizdi... Ne zaman korkularını aşıp birilerine güvenecek olsa, sonrasında yediği darbelerden dolayı korku-güvensizlik girdabından çıkamamıştı hiç... O yüzdendi çok sesliliğine gizlediği sessizliği... O yüzdendi sevgi ve güven konusunda korkulu ve temkinli adımlar atışı... Bir yandan sarılırcasına tutunuşu, bir yandan korkularını haykırışı ve kendini açamayışı, aşamayışı o yüzdendi...

Yorulmuştu genç kadın... En yakın dostlarına bile yıllar yılı anlatamadıklarından, o anlatamadıklarından dolayı yaşadıklarından, anlatabildiği kişilerin bazılarından ise darbe yemekten yorulmuştu... Kendi içinde savaş vermekten, ve ancak savaşı tamamladıktan sonra yenilgilerini veya kazanmışlıklarını kısmi olarak paylaşmaktan yorulmuştu... Hoş, sevgisine, dostluğuna, varlığına mutlak surette güvenip tutunduğu; iyi kötü herşeyini, hatalarını doğrularını, günahlarını sevaplarını anı anına ve tümüyle anlatıp paylaştığı tek bir kişi olmuştu zaten... Ondan yediği darbeden sonra nasıl güvenebilirdi ki başka birine? Nasıl korkmadan tutunabilirdi? Nasıl açabilirdi kendini, özelini?

Yorulmuştu genç kadın... Aşksızlığa hapsolmaktan, aşka güvensizliğinden, aşktan kaçışından yorulmuştu... Aslında hep güvensizdi, hep korkup kaçardı; kaçmaktan yorulmuştu... Aşık olmaktan, bağlanmaktan sonra da kaybetmekten hep korkardı; bu korkulardan yorulmuştu... Hoş, aşkına, varlığına inanıp tutunduğu, bağlandığı, uğruna herşeyi göze alırım dediği tek bir adam olmuştu zaten... Ondan yediği darbeden sonra, yarı yolda bırakıldıktan sonra, hele ki o adam yıllar sonra karşısına çıkıp da saçma sapan Türk filmi senaryoları yazdıktan sonra nasıl güvenebilirdi ki başka birine? Nasıl alabilirdi özeline? Nasıl güvenebilirdi?

Yorulmuştu genç kadın... Kendinden yorulmuştu... Amansız korkularından, zamansız kaçışlarından yorulmuştu... Güvensizliklerinden yorulmuştu... Dünün etkilerini bugünde yaşamaktan ve yarına da taşıma korkusundan yorulmuştu...

Ve karar verdi genç kadın... Kendine ve hayatına girecek olan kişilere yeni şanslar vermeye karar verdi... Gerek dostluk, gerek aşk olsun bu şanslara ihtiyacı olduğunun bilinciyle, bundan sonra mümkün olduğunca korkularını ve güvensizliklerini dizginlemeye karar verdi... Alacağı olası darbeleri göze alarak umuda tutunmaya karar verdi...