Karalamalar 14 - Ey Yalnızlık

Ey yalnızlık, en kadim, en vefakâr, en sadık dostum benim, can yoldaşım. Fırtınalar içinde geçen bu sefil hayatımda ne zaman bunalsam ve ne zaman kopmak istesem bu dünyanın dağdağasından, hay huyundan, zulmünden, sığınacak limanım oldun sen benim.

Seni görmediğim, sana aldırmadığım zamanlarda bile hiç şikâyet etmedin benden.

Sessizce köşene çekilip bir derviş gibi, sabırla fark edilmeyi bekledin.

Yenilgilerimi sırtıma vurup her yeniden sana dönüşümde de hiç sitem etmeden o saygıdeğer hoşgörün ve sessizliğinle sarıp sarmalayıp, yüreğine bastırdın beni. Sevgili dostum, can yoldaşım, huzurum…

Kadim dostum benim, bütün çaresizliklerimin çaresi sırdaşım, ne çok şey saklıyorsun benim geçmişimden o engin sessizliğinde.

Ve nasıl da sabırlısın, bitmek tükenmek bilmeyen o kendimle olan kavgalarımı seyrederken, nasıl da sevecen.

Bilirim, sen beni hiç aşağılamazsın, hor görmezsin. Ben seni zaman zaman terk edip gitmiş olsam da bir şeyden hep çok emindim. Sen hiç küsmedin bana. Gerçek bir dostun sarıp sarmalayan o sıcaklığı ve sevecenliğiyle kendini hep hissettirdin.

Hep yanımdaydın, ben senden uzaktayken bile sen hep yanı başımda. En sağlam dayanağım sen, sevgili dostum yalnızlık! Bir tek sen vardın evet, bir tek sen!

Ne eş, dost, ne ana, ne baba, ne çoluk, çocuk, ne de sevgili…

Gün gelir hepsi çeker gider. Kimi kendi istediği için, kimi zorunluluklar yüzünden, kimi hiç istemese de gider. Bir tek sen… Bir tek sen hep benimlesin.

Gözümün bebeği, nurum, ne olursa olsun, ne yaşarsam yaşayayım, ne yaparsam yapayım, beni terk etmez, bırakıp gitmezsin bilirim.

Sen ey yalnızlık, benim aziz dostum, can yoldaşım, sırdaşım, en kavi sığınağım, sonsuzluğum. Merhaba.

Bak işte yine geldim. Aç o engin sessizliğini bana ve beni şimdi bir kere daha dinle ve bir kere daha sarıp sarmala. /14.08.08