Yalnızlık Dramı Şiiri - Adnan Deniz

Yaşını bile hatırlamıyordu.Ama anıları sekseniki yıllık bir ömre göre bitmek bilmiyordu.O kadar coşkulu bir anlatışı vardı ki,sanırsınız bu dünyada her türlü mutluluğu tatmış gibiydi.
Sonradan derin bir iç geçirdi,gözleri doldu önce ve sonra yalnızlığın sınırlarını çizerek anlatmaya devam etti.
Komşuların vefasızlığından bahsederek,kimsenin kapısını çalmadığından söz eyledi.Ne kadar zormuş yalnızlık,ne kadar
Vefasızmış yaşlılık diye hayıflanmaya başladı.
Kendini dinleyenleri bulmuştu ya,anlatmalıydı,
Yıllardır diyemediği,dökemediği dertleri söylemeliydi.Sonra ağır ağır anlatmaya devam etti.Dinleyiciler çok etkilenmiş ve üzülmüşlerdi.
Artık amacına ermişti,onun artık kalkma zamanıydı.
Ağır ağır yürüyerek yalnızlık mekanı olan evine
Doğru yola koyuldu.Ettiği sohbetlerle çektiği yalnızlığı bir nebze yenmenin mutluluğunu yaşadığı her halinden belliydi.