Yalnızlık Divanı Şiiri - Emre Kahraman

Çok geç olmuş öğrenmem,farkına varamamışım,
Hergünün birer öğretmen olduğunu yeni anlamışım.
Ucsuz bucaksız toprakları gözümde birer yatak sansamda,
Hafif hafif esen,meltemlere sarılsamda
Toprakların saflığına,meltemlerin hoşluğuna aldanmışım.

Odalar birer yalnızlık divanı ya sohbetler?
Münakaşası bitmeyen kesilmeyen sesler...
Yalnızlık;nerede eskitilenler bir yâd hakkımız yok mu?
Tarumar içinde arşivler,yalnızlığımıza bir izahat yok mu?
Eksik olmayan ses cevap ver,yerinde büyük özlemler.

Zaman koşuyor,yakalamak oldukça güç.
Nerede dayanaklarım,nerede delikanlılığımda ki güç?
Hayal meyal,gözümün önünde ki imrenişler,
Bu hale sebep miydi,tükenmeyen hevesler,
Şimdi nerede,beni zevke davet eden o güç.

Kendimde miyim bilmiyorum ama artık daha zor,
Koşmak bir yana,her adıma bir nefes yetmiyor;
Yavaş yavaş pilim mi bitiyor boğazımda sular,
Su acı,anlamak zor değil çehreme dalgalar dalgalar.
Bedenim suda boğuluyor;ya bu ateş,bir hışımla bana bakıyor.