Yalnızlık Destanı Şiiri - Veysel Sari

Yıl kaç oldu bilmem, boş odamda takvimler,
Ne bir ses, ne bir nefes, ne iz kaldı ardımda.
Umutlar birer gölge, düşler birer hayalet,
İçime çökmüş karanlık, bu ne büyük felaket!

Ana baba yok artık, kollarım boşlukta gezer,
Kardeş eli dokunmaz, yüreğim sızlar derin.
Evlat sesi duyulmaz, bahçemde gülüm soldu,
Ne bir nefes veren, ne de bir omuz oldu.

Can yoldaşım da gitti, anılarla baş başayım,
Dostluk rüzgarı esti, savurdu beni, perişanım.
Ne bir el uzanır, ne de sıcak bir gülüm,
Yalnızlık bir yorgan, sardı dört bir yanım.

Gözyaşım sel olup akar, dinmez içimde,
Kalbimdeki yangını söndüren yok bende.
Her anım bir hıçkırık, duyulmaz feryadım,
Bu dert benimle büyür, bilinmez acım.

Ah keşke bir kuş olsam, uçsam uzak diyara,
Bir vefalı dost varsa, varsam o diyara.
Ama yok, yokmuş kimsem, bir ben kaldım burada,
Acım denizler gibi, boğar beni zorda.

Mezar taşında isimler, hepsi uzak, hepsi sır,
Yaşam iz bırakmaz ardında, silinir hatıram.
Bu koca dünya dar gelir, ruhum bir kafeste esir,
Umut denen fısıltı, bana ne söylesin?

Geceler zindan oldu, gündüzler puslu bir sis,
Her yanım viran şimdi, kayboldu hevesim.
Kaderim böyle miydi, yalnızlık mıydı yazgım,
Bu acı ne zaman biter, ne zaman solar gözümden?

Geçmişim bir harabe, geleceğim bir bilmece,
Yalnızlık kol gezer, her yerde, her gece.
Uzak diyarlara seslenirim, duyulmaz sedam,
Kaybolmuş ruhum, bitmek bilmez matem.

Bir mum yansam da tükensem, bitse bu çile,
Yüreğim bir demir kafes, kilitlendi elle.
Kimsesizim bu hayatta, bir tek sen varsın Allah'ım,
Sen kurtar beni bu zindandan, sensin tek dayanağım.

Yüce Mevla'm, bir ışık, bir nefes ver bana,
Yoksa bu son feryat, elveda der cihana.
Kavuşmak isterim sevdiklerime, sonsuzluğa doğru,
Bitsin bu ıstırap, son bulsun bu yokuş!