Yalnızlık Denizi Şiiri - Nafiz Karak

Yalnızlık denizinde bir sandalım ben,

Dalgalar sessiz, yıldızlar göz kırpar.

Gece karanlığı sarar ruhumu,

Ama içimde bir ışık var, sönmez, yanar.

Her dalga bir anı, her rüzgar bir hikaye,

Gözlerim uzaklara dalar, derinlere.

Acıların izi kumsalda yazılı,

Ama umut, daima yeniden doğar.

Bir gün gelecek, bir liman bulurum,

Sessizliğin içinde huzuru tadarım.

Yalnızlık denizinde yolculuk yaparken,

Kendi içimde bir hazine keşfederim.

Bir gölge gibi sessizce izlerim,

Hayatın akışını, insanları.

Ama içimde, bir başka ben var,

Yalnızlığımla barışık, ama yorgun.

Düşenin dostu olmaz ya dizginler vururlar sırtına,