Yalnızlık Denemesi Şiiri - Haşem Baygümüş

Bir yalnızlık denemesidir ömrüm
Kuşlar konar her gece ellerime
Penceremden ılık bir hava soluyorum
Hayallerimi bırakıyorum karanlığa,
Gözlerimde kalan son ışığı
Ve anılarımı uyur uyanık, iyi ve kötü…
Yüreğimde inceden sızılar nüksediyor
Ağlasam bir ışık tutulur gözüme
Herkes görür ağladığımı sanki
Vazgeçiyorum gecelere kahır bırakmaktan
Çünkü suçlu değil kimse ve kimse görmemeli ağladığımı.

Kuşlar konar her gece ellerime
Üşür saçlarım, titrerim bir veda havasında
Kırılır gerdanlıkta inci
Bozulur nefes alıp vermek büyüsü
Her gece solar gözüm gibi baktığım kasımpatı
Civar mahalleden gelen cümbüş susar
Toprağın karasına bürünür sular,
Çok değil biraz korkarım ölümden
En çok yalnız kaldığımda büyük kentlerde.
En çok gece, herkes uykuya daldığında.

Sevda şarkılarında bulurdum kendimi eskiden
Dinlerken gider gelirdim uzaklara
Eskiye, çocuk aklıma..
Sanırdım sihirli değnekle oluveriyor her şey
Güzel düşler görürdüm, bu yüzden severdim geceyi
Gece kurduğum hayallerin
Gerçek tezahürüyle gelmezdi hiç gündüz
Bu yüzden sabah olmasını istemezdim
Sen ey düşlerimin katili
Uzak ihtimallerin habercisi
Kır tahayyüllerimin engellerini
Beni kalbimle barıştır
Bana umut ver
en çok ihtiyacım olduğu anda…