Yalnızlık Değerse Şiiri - Kadir Arınç

Korkuyorum anne…

Yansımasını satan aynalardan,

Tepsiye börek sığdırır gibi

Attığım kahkahalardan…

Kulağa uğramamış fısıltılardan…

Kıblesi şaşmışın şeytanı hunharca taşlanır ya,

Hidayetini kaybetmişin imsakını bir nota bozar ya;

Sönmeyen ateşin korunda pişer ya umutlar,

Yalnızlığı demler fırsatım sabaha…

Pişkinliğini kusar sayfalar

Kader hayatıma trambolin…

Zıpladım da

Fırladım piçliğe,

Kiminin seyrettiği koçluğa;

Kırışan göz kenarlarımın tuzundan,

Hiçliğe…

Vakit yar der anne,

Onsuzluktan gelen kinaye

Nasıl bir uykudur be!

Korkuyorum anne,

Sihirli değneklerden karışan büyüye,

Aşkı tadan kalbin odasından büyücü: Yürüye…

Makbulüm ölüm; faniye,

İbresi bozuk sevdamın fıtratından…

Korkuyorum ilk defa,

Öpülecek elim kalmadığından değil de

Anlatamadığımdan kimseye,

Anlamayacaklarından belki de…