Yalnızlık Çökünce Şiiri - İsmet Can

Yalnızlık çökünce
Bir şeylerin eksildiğini fark edersin, kendinde
Zaman, zamanından koparmış
Sevda hüzne batarmış

Yalnızlık çökünce
Akşam karanlığı da çöker, yüreğine
Damarlarından akan kan
Akarsu misali, dökülür gözyaşı denizine

Yalnızlık çökünce
Bakışlar, ufkun gerisinde kalır
Güneş turuncuya boyanır
Karanlık, fecri satın alır

Yalnızlık çökünce
Katranlaşır, oksitli duygular
Bir ayağın, girmiştir çukura
Benlik, benliğini sorgular

Yalnızlık çökünce
Titrer dudaklarda kelimeler
Kesik bir çizgidir, umutlar
Yorar artık yokuşlar

Yalnızlık çökünce
Vurur damardan yalnızlık
Buruşuk kağıda döner, zaman
Set çeker ölüme, an'sızlık