Yalnızlık Benim Kaderimde Var Sanırım..

Ve sonra her şeyi bu kadar önemsemenin ne kadar yanlış olduğunu fark ettim. Ben olmadan da insanlar yaşamına bir şekilde devam ediyordu. Düşüncelerimin ya da ne hissettiğimin onlar için bir önemi yoktu. Beni yitirmekten korkmadılar çünkü onlara göre fazla iyiydim..
O bilindik ”mutlu insan” maskesini takmaktan vazgeçtim. Maskeler gerçeği göstermezdi çünkü. Ve ben maskelerin ardında yaşamaya çalışmayı daha fazla sürdüremezdim. 
”Hayatında yaşadıkların bir ödül veya ceza değildir.” demişti Babam. Yanıldığı bir şey vardı. Ben yalnızlıkla cezalandırılıyordum. Bunun farkındaydım. Mutsuzdum çoğu zaman. En büyük hatam mutsuzluğuma çare aramayışımdı sanırım. 
Keşkelerle yaşamaktan vazgeçtim. Çünkü keşkeler pişmanlıkları doğuruyordu. Belkiler öyle değildi. Belkiler, umut taşıyordu her zaman. Susmak yoruyor artık beni. Yalnızlık sırtımı sıvazlayıp, yanımdan ayrılmayacağını söylüyor. Aklımdan kelimeler diziliyor ama onları toparlayıp cümlelere dökemiyorum. Duygular boğazıma dizilmişti, duygularımı yutamıyordum.
Kaybedilecek bir şey kalmadı artık. Yitirilen çok şey var. Sevgi mesela. Sözcükler değerini yitiriyor, yüzlerdeki gülümsemeler kayboluyor ve gözler boşluğa bakıyor her defasında. Yeri hiçbir zaman dolduralamayacak olan boşluklara.. Bir şeyleri boşvermek, olanları unutmak ve yalnızlık benim kaderimde var sanırım..