Her içime çekişte İstanbul’u,biraz daha sen doluyor ciğerlerim.
Tek nefeste üflemeyi asla başaramadığım paraşüt çiçekleri gibi,
uçup gidemeyen sevdalarım, elimde kalıyor.
Kan ter içinde bir akşam üstü düşüyor şehre, son mevsim bahar.
Sarı fısıltılar duyuyorum, yapraklar kendi aralarında kaderlerini paylaşıyorlar.
Derken, yabancı bir rüzgarla göz göze geliyorum. Belli ki evinden çok uzak,
hasret türküleri dudağına ıslık olmuş,yorgunluğu yüzünden okunuyor.
Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta