Yalnızlık bende ustalaştı

Yalnızlık bende ustalaştı,
kısa sevda güzellikleri konar göçer de
göçmez tenimden ustam...
yoruldu muydu solumdaki dağda dinlenir,
ömrümün en uzun soluğu yapar kendini...
başkalarında bir yaşamı sınarken...
olgunluk biçimini alır bende,yoldaşım olur
ah usta yalnızlığım!
aynı yatakta yan yana en uzun yatmışlığım,
geceden de ağır yanım eyvahım...
kimsesiz dağlar gibi içime yıkılmışlığım...
uyuyan için ne gam...
sanırdım gözlerimin çizgileri daha verimli,
derin bakmalara...
oradan alır başlardım kendimi sana
bende sevince ışıyasın...
oysa gözlerin kaşları çatık engin bir suydu,
bense bir denizden bir ateşten korkardım...
bir yanı da dilleri açık alazdı gözlerinin,
boğulup yandım sonunda...
korkularımın yerini tutunca sen,
sanki daha önceden yarısı yanmış,
bir bakış vardı gözlerinde göremediğim....
sahipsiz hasretlere vurgun...
yurtsuz sevdalara dargın...
öyle kendi haline kırılan...
kenarları yağmurdan kan revan,
cevher kuyusu gözlerin....
taşıması zül olsa da, kimi dile gelen bakışları
susmak erdemdir diyen lal gözlerin....
daha dün ey hayat beni bir bakış gibi gözden çıkarmışsın,
ya da bir çöp sanmışsın anladık,ünlenmiştim
duyulmadı mı çığlığım...
ben pas geçtim, elinde koz olanlara bıraktım aşkı
yüreğim kaldırmıyor artık yenilgiyi,
varsın bende ustalaşsın soylu yalnızlık...
artık yüreğimin cenazesini,
göğüs tahtalarımla tabutlayıp,
kaldırabilirim içimden...