Yalnızlık alışkanlık yapar

Uzakların ışığı bu gece erkenden söndü
Yakınların umudu çoktan yok olmuştu
Vadideki gölgeler dağın eteklerine çekildi
Börtü böcek çicek göçek uyumuştu
Vadinin koynunda yalnızlık ruhlara hakim oldu
Yangınlardayım bak haberin olsun
Bu gönül bir gülüşüne hasret kaldı
Bu inleyen nağmeler hasretin sesidir
Asidir yürek dayanamaz isyan eder
Masumca kabaran sadakatimizi
Nağmelere meze etmek ister
Yürek kanatan kadim anılarımızı
Yar yolunda kurban etmek ister
Yalnızlık kahır çekendir zorluklara direnir
Bir kötü yanı var yalnızlık alışkanlık yapar
İnattır yalnızlık hatalarda ısrar eder
Elini vicdanına koyamamışların
Yüreklerine dokunsan ne yazar
Sessizlik derin bir zenginliktir
Kıymetini bileni ihya eder