Ezdi geçti bunca zaman ufkumu,
Sıvazlayan bir el yok ki arkamı,
Fırlattım mısraya duygularımı,
Yinede dinmedi yalnızlık acısı...
Göz yaşım boşandı ızdırabımdan,
Feryatlarım yankılanırken ahımdan,
Korkar oldum gecenin karanlığından,
Bitmez oldu bu yalnızlık acısı...
Düşündüm de gönül kardeşi oldum,
Kurtuluşu Hakkın nurunda buldum,
Duvamla Rahman'ın huzruna vardım,
Seyfet der tükendi yalnızlık acısı...
26.02.2006
Seyfet BozçalıKayıt Tarihi : 26.2.2006 14:35:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!