Yalnızlık Şiiri - Tuncay Kahraman

ne zaman yalnız kalsam,
her şey bana düşman oluyor.
sesler yabancılaşıyor sanki,
hiçbir şey neşe vermiyor.
geceleyin uyutmuyor kâbuslar,
kötü ruhlar varmışcasına peşimde.

kalabalığın içindeyken ve savaşırken hayatla hissetmediğim kötülük,
yalnız kalınca mahvediyor beni,
dibe vuruyorum iyiden iyiye.

ne zaman yalnız kalsam,
sanki dünya değilmiş gibi geliyor yaşadığım yer.
hücrelerin en karanlığındayım ve bir gardiyan bile yok.
hayatın ciddiliğini farkediyoırum sanki,
sanki benimle ilk kez ciddi ciddi konuşuyor,
kalabalıklar arasındaki şamatalardan sonra.