Yalnızlık Şiiri - Hasan Girişken

Yalnızlık

yalnızdım kendime sığınıyordum
zaman geçtikçe acılar kalıyordu geride
yağmur altında ıslanarak yahut bir deniz kıyısında
yalnızlığımı gidermeye çalışırdım

kayalıklarda otururdum
suyun mutluluk fısıltısı kulağımda
özlediğim ne varsa sırayla fısıldıyordu
bir süre sonra dalgaların sesini duymaz oldum

irkildim, bir türküydü yalnızlığıma bulaşan
derinden hissettiriyordu yalnızlığımı
bir oda da olsaydım pencereyi kapatır
kapıdan karşılardım

gözlerim yine maviliğinde hayatın
ellerim ayrıydı güneşin kızıllığından
ayaklarım geri gidiyordu
bir adım
bir adım geriye gidiyordum...

bu hayattan olduğum doğru
doğru ise arkamda bıraktığım
ne sevdiğim şehirler nede umutlarım
bir adım geri gitmiyor

zamanı tükeniyordu yaşanmamışlığın
yalnızlık böyledir
çoğalır paylaşılmadıkça...
anladım ki yalnızlık
ne mavi nede kırmızı
bulanıkmış, yüreğimizi yok eden