Yalnızlık Şiiri - Atilla Durukan

ellerinde karanfiller açar,
ogul,ogul koku saçar etrafa.
kilitlemiştir yüregini,
anahtarı engin denizlerin karanlıgında.

bazen korkunç dalgalar halinde,
kıyıya vurur.
beyaz köpükler halinde uzanır,
tıtar kayaları elleriyla,
çıkmak,kurtulmak ister,
bazen de.
bırakır kendini okyanusun sonsuzluguna,
yagmurlar yagar,yagmurlar yüregine,
kar yagar lapa,lapa kendi gibi.
sessiz,sakin ve mahzun,
ne karlar dindirir,ne yagmurlar,
koca dünyada yalnızlık hissini,
gözleri anlatır hüznünü.
gözleri güler,agladıgını kimse farketmez,
bazen bir topraktır,
kurak, suya hasret.
bazen bir fırtınadır, bora olur.
boynu bükülmez,yol vermez daglar gibidir,
karlar arasında açar,çiçektir ama,
o hep yüregini yakacak olanı bekler.