Yalnızlık... Şiiri - Serap Taha Garip

önce karanlığın ortasında kalırsın
sonra dipsiz bir girdaba gömülür bedenin
gözlerin,gözlerin açıldığı vakit
nedensiz bir korku sarar yüreğini
ışık yok
renk yok
ses,aşina olduğun yüzler yok
hiç kimse yok...
nefes alamazsın
sorarsın kendine
yanit bulamazsın
sonra yavaş yavaş iliklerine işler
kulaklarını sağırlaştırır fısıltılarıyla
amansız bir hastalık gibi yapışır yakana
nedir...
nedir bu?
bende bilmiyorum
adını koyamıyorum
elimden aldıkları
benden çaldıkları var
ondan kaçamıyorum
içimde bir yerde
sessizliği ürkütse de bedenimi
yavaş yavaş alıştırıyor kendine...
bir insanın
yüzlerce insan içinde
tek başına kalması
yüzlerce sesin içinde
kendi sesine sağırlaşması
gün ışığında karanlıkta kalması
tek başına yürümesi
tek başına uyuması
tek başına yaşaması...
evet...
nihayet koydum bu esaretin adını
bu yalnızlıktı
bu amansız hastalığın adı
söylemeye çekindiğim
kendime yakıştıramadığım
bu karanlığın adı
kocaman bir yalnızlıktı...