Yalnızlık Şiiri - Mehmet Murat

Akşam olup da çökerken yavaş yavaş karanlık,
Yalnızlığın sonsuzluğuna bir gidiş başlıyor sanki.
O kalabalık caddelerden geçerken bir başımıza..
İçimizdeki benle hesaplaşmalar başlıyor yeniden,
Yaşayamadıklarımız,pişmanlıklarımız ve hayallerimiz,
Bir bir karşımıza çıkıyor loş sokak lambaları ışığında.
Kapıyı açıp da girdiğimizde evden içeri,
Eşlik ediyor bize hüzün ve keder..
Kah tek kişilik servisli yemek masamızda,
Kahsa kimsenin kokusunun sinmediği yatağımızda....
Öylesine yaşayıp gidiyoruz işte,yaşayamadıklarımızla..