Yalnızlık Şiiri - İsmet Karakaya

Bir kış günü göç edemiyen leylek misal
Nasıl çaresiz ve de ürkek
Kanatlarında eski ihtişamı kalmamış
Tüyleri eskisi gibi bembeyaz değil artık
O incecik nazenin bacakları bükülmüş
Gagası kelepçe gibi kenetlenmiş
Bir dane yakut darı bulamaz olmuş
Ne sevdiği kalmış
Ne de evlatları
Boynu bükülmüş hasretiyle yarin
Nefesi duraksar olmuş
Dostları gelince aklına
Kimsesiz ölümü beklemek de en acısı
Güneşe kanıp gökyüzüne çıktığında anlıyor
Artık çok geç, ve çaresiz kaldığını
Bir zamanlar göklerin jönü güçsüz düşüyor
Ne soğuk ne kış ona yine de dokunmuyor
Bahar geldiğinde
Ne eşi geliyor ne de delikanlı olmuş evlatları
Çok bekliyor kimseler halini sormuyor
Açlığa, soğuğa dayanan asil kuşu
Yalnızlık düşürüyordermandan
Gözlerinde son bir umut
Öylece kapayıveriyor ademe
Sonsuzluğa açıyor gözlerini
Yalnızlıkla mecnun oluyor ruhu
Benliğini de kaybediyor sevdikleriyle...