Yalnızlık Şiiri - Gülcan Karabıyık

Tek kelime, sadece bir güzel söz...
Beklediğimin dışında bir oyun oynanıyor dünyamda
Hayallerim bir bir yıkılırken, bambaşka hülyalara dalıyorum...
Sebepsiz, hiç bilmediğim bir aleme dalıyor gözlerim
Uyandığım zaman, sadece gözyaşlarımla nemlenmiş bir yastık
Ve mevsimleri yaşıyorum ardıardına...
Bir sonbaharı yaşarken, bakıyorum ilkbahar geliyor gönlüme
Sonrasında kış derken ardından yaz...
Meçhule düşüyor yolum, çok karanlık bir dünyaya gözlerimi açıyorum
Üzerime sessizlik çöküyor, gözlerimin okyanusunu izliyorum.
Penremden içeri doğru süzülen bir parıltı
Sanki beni anlamış gibi yüreğime doğru süzülüyor...
Yalnızlığıma ortak oluyor, dudaklarımda bir tebessüm bırakıp kayboluyor.
Ve yine aydınlık penceremden karanlık çöküyor üzerime...
Fırtınalar kopmaya başlıyor gönül alemimde
Sonrasında şimşekler çakıyor, bir yağmur sağnak sağnak gönlümde...
Sonsuzluğa uzanıyor ellerim, beklediğim misafir; ' -gel' diye!
Derin bir uykuya dalıyorum, bir daha uyanmamak için!
Sabahın ilk ışıkları yine penceremde,
Yeni bir güne yine merhaba diyorum...
Dün geçerken ömründen, yeni bir gün başlıyor,
Ve ben, seni yeniden özlüyorum!
Özlediğimin kim olduğunu bilmeden...