Kızıl Sessizlik Şiiri - Ramazan Boztepe

“Kızıl Sessizlik”, köklerinden koparılmış bir ruhun içsel ağıtıdır. Falın uğursuz işaretiyle başlayan yolculuk, ülkenin ufka gömülüşüyle açılır. Ardından çocukluktan kopuş, gurbetin boğucu yalnızlığı ve modern gettoların dar sokaklarında kayboluş gelir. Mahzenlerin soğuğu, şairin damarlarında kanı dondurur; umutlar göçmen bir kuş gibi yolda tükenir. Şiirin merkezinde yalnızlık vardır; bir yandan kefen, bir yandan gölge, bir yandan da şairin adını yankılayan kaçınılmaz bir eşlikçi. Sevgi ise avuçta eriyen bir kar tanesi gibi kısa, kırılgan ve geçicidir. Zaman, şiirde bir öğretmen gibi belirir; gerçeklerle konuşur, hatırlatır ve acıyı daha da derinleştirir. Ve son söz: Rosa. O, sadece bir isim değildir; hem kaybın hem de suskunluğun rengi olan kızıl bir sessizliktir. Şairin dilinde “yalnızlık” tekrar tekrar yankılanırken, Rosa’nın kızıl sessizliği bu ağıdı mühürler. “Kızıl Sessizlik”, bireysel acıyı toplumsal sürgünle buluşturan, yalnızlığın hem kaçınılmaz yazgı hem de tek sığınak olduğunu fısıldayan bir tanıklıktır.