Yalnızlık Şiiri - Murat Reck Ödemiş

Yalnızlık…
Şu a ile l yi bile yanyana tutamadığımız kimi zaman yanlış yazdığımız yalnızlık…
Bir kök kadar yakın dilime tıpkı okunduğu gibi yalın…
Yalnızlık…
Sizin şarkınızda hissettiğin yalnızlık
Başkasının dudaklarındayken hissettiğin hasret.. yalnızlık…
Tıpkı anlaşıldığı gibi özel yalnızlık
Anlatığı kadar birlikte
Şu koskoca dünyada bir kişi olmak kadar kolay yalnızlık
Istediğinde yalnız kalamamak yalnızlık
Sularda bir toplu iğne izinde yüzmek yalnızlık
Yalnızlık…
Şiirlerde kimi zaman
Bazen üstüne kir birlikte olmak için açılan kapıdan
Gururludur yalnızlık…
Onu terk edersen yalnız olamayacağın bir insan ki seninle sadece yalnız kalabileceği bir anı düşleyen
Peşini bırakmaz yalnızlık…
Nankördür yalnızlık…
Ne kadar itaat etsende ne kadar alışsanda çağırınca gelmez
Onu istediğin zamanda içine iter tüm düşünceleri yalnızlık
Üstüne üstüne gelir
Ellerin hızlanır yazıyorsan
Okuyorsan gözlerin
Bir kişi kadar özeldir yalnızlık…
Tek bir aşk istemek yalnızlık
Aşkını aşktan ayırmak yalnızlık…
Yalnızlık yeni bir aşka özlem değil
Bir kişiyi sevmek yalnızlık
Aşık olmak yalnızlık..

Ve yalnız kalmışlardı
Aylarca süren yalnızlığın ardından yalnız kalmışlardı
Hiç umulmadık hiç beklenmedik bir anda
Göz göze
O dünyada aradığı özlediği nefes
Iki kişinin yalnız kalamayacağını bilen yalnızlık bir üçüncü olarak çökmüştü içlerine
Aylardır ondan başkasını sevmeyen istemeyen düşlemeyen Deniz mi daha yalnızdı geçen zamanda yoksa ona dokunan ellerin izlerinin kaldığı eskisi kadar parlak eskisi kadar beyaz olmayan İnci mi?

Aşka inanmak gelmiyordu artık Deniz in içinden her gün yatmadan önce her gün her gün onu gördüğünde gözlerine nefretle bakacağını becerebilirse kötü bir iki söz söyleyebileceği anı düşünüp duruyordu…
Her gece unuttum diyor buna yavaş yavaş kendiside inanıyordu
Her saniye aklında olsa her saniye kalbinde olsada
Geçmeyeceğini sandığı günlerde geçmişti oysa
Kendisi bile şaşırıyordu özlemediği bir kaç saate
Bazen denk gelse ona benzeyen birileri
En sevdiği şarkıyı duysa
Uzaklaşıp kaçıyordu
Gülebiliyordu oysa
Gelmesin istemem diye haykırıyordu şiirlerinde
Öylesine sevmişti ki beyaz tenli yeşil gözlü güzeli…her haykırışından sonra bir damla döküyordu… arkadaşı sevdiği sevgilisi eşi herşeyiydi onun için … koskoca dünyada onun içinde yalnızdı… yalnızlık..

Oysa bilmezdi güzel kız yalnızlığın ne olduğunu o hiç yalnız kalmamıştı hep değişen hayatlar içinde hep gülmeye çalışan bir yüz… düşündükçe delirten Denizi sahte hayatlar…
Öylesine büyüktü ki sevdası Denizin kapıyordu gözlerini ağlıyordu sevdiği başkasının kollarındayken bağırmak istiyordu sesi çıkmıyordu…

Yalnız kalmışlardı

Neden
Neden diyebildi Deniz sadece
Aylardır aklında olan kötü sözler kaybolmuştu..
Neden…
Seni deli gibi seven bu bedeni bırakıp yeni bedenler neden? ? ?
Peki gözlerinde sevgi kaybolmamış neden? ? ?
Neden diyebildi sadece …
Bir anda dudaklarında buldu kendini sevdiğinin
Dudaklarını dişlerini yanaklarını gözlerini herşeyi özlemişti
Sövsede saysada özlemişti…
Dudaklarındaki ıslaklığı hissederken elleri bir sarmaşık gibi sararken sevdiğinin
Hızla hırsla saçlarını okşarken
Durdu birden
Gözlerindeki damlalar dudaklarına düşmüştü
Öpemeyecek kadar tuzlu
Yalnız kalmıştı bir an kendiyle
Neden dedi
Neden…