Yalnızlık Şiiri - Kubilay Tek

zaman öyle hızlı akıyor ki durmak bilmiyor
zamanım nü kadar çıplak ve sessiz
gidenlerin ardından bir hatıra yalnızlık
buralarda sabah olmuyor geceler çok uzun
zaman öfkeli zaman acımasız bir katil
ve gidenlerse suç aleti
içimde bir grizu patlaması
gözlerim daha da umutsuz
sözlerim de bir o kadar mutsuz
yalnızlık sigara külü kadar yalnızlık
saadet olmadan umut olmuyor buralarda
gidenler özlüyormu acaba
bir umut bekliyorum denemez
hiç beklemedim beklemeyecegim
bilirim gelmez onlar
taş sokaklarda mutlular
o kadar sessiz ve o kadar derin
o kadar içten o kadar asi
bunun adı yalnızlık
fanusumdaki kar taneleri kadar
ah şu çınarın dili olsa da konuşsa
zamanı hicvedip asılsa
yaprakları dökülse bir bir omuzlarından
ve bir çıglık kan revan duvarlar
yalnızlık koydum adını çınarın
beklemedigim yalan olsa
beklerdim bir azizin nefesi kadar
bir ananın agıtı kadar
sönecegini bile bile çıldıran ateş kadar
suyun topragı yardıgı kadar
beklerdim
ve gidenler bilmiyorlar beklendiklerini
ve bilmeyeceklerde
ben yalnızım buralar yalnız
bir umut bir çare
yalnızlıgım son bulsun
zaman divane
nerde eski dostlar eski kahkahalar
o eski kagıt uçurtmalar
neredesiniz bekliyorum
bekleyecegim