Yalnızlık Şiiri - Seval Özel

Yalnızlık güze benzer
Tıpkı yaprakların ağaçlara
Her sonbahar yaptığı gibi
Önce birer birer sonra hep birden
Ve herşey ve herkes
Önünde sonunda mahkumdu
İster suçu olsun ister olmasın
Yalnızlığın kör karanlığına
Kimi onu bir karanlık gibi görmez
Kimisi için o bir kaçış
Kimisi için bir kurtuluştu
Ama bilmezdi ki gittiği yerde
Kendisi de vardı
Yalnızlık kurtuluş olmamalıydı
Zaten değildi
Kalbin sevgiyle,paylaşımla çarptığı
Birşeyler vardı,olmalıydı
Herşey gibi yalnızlık da paylaşılmalıydı
Ama nasıl,yalnızlık paylaşılır mıydı?
Belki paylaşılırdı
Bir ağaçla,bir çiçekle,bir mektupla...
Belki paylaşılmazdı
Karanlıklarda,ümitsizliklerde,sevgisizliklerde.......