Yalnızlık Şiiri - Hakan Savlı

İpek bir girdap
Sis bir labirent
İşlemeli kalb şeklinde küçük bir yastık
Ya da
Mor bir pelerindi yalnızlık

O zamanlar

İçinde yaşardım hiç farketmeden
Sarı bir kederin dalgınlığında
Ve bilmem neden
Dönüp dolaşıp
Kiliselere
Giderdim ağlamaya
Loş bir köşede yanan
Mum ışığında simli

Anılardı yalnızlık
Dantel acılar

Elimde verdiğin o resimli mendil

Derken bir düt
Usulca başlar
Düşlerimle org arasında

Bir aşk başlardı bach'ın acılarından
Takılırdı vitrayların dudaklarında
Buğulu bir ırmak karlar içinde
Çocuklar gülümserken uykularında
Sanki bir peruk
Nasıl desem: yazseli...

Gözyaşlarından
Şeffaf bir mektup

Bir ova dolusu ölü beyaz kanguru
Süngülenip yırtılmış keselerinden
Ağlara takılan genç insan ölüleri
İstiridyenin içinde eski
Doğulu bir öykü
Ya da gizli bir
Balerindi yalnızlık

Kapardım gözlerimi

Kış güneşi vururken tomurcuklara
Anlardım tutunca bir an elimi İsa
Buluşup ayrıldıkça içimdeki beyazla

Süslerdim yollarını
Sim sinen dakikalar
Karanlıkta konuşurdum içimden

Açılırdı masalların çekmeceleri

Org susar
Sessizce
Alkışlardı ölü arkadaşlar.