Yalnızlık Şiiri - Şeref Işı

Telefon rehberinde Arayacak kimse kalmadığında anlıyor insan yalnızlığı.
Gecenin bir yarısı evin boş odalarını gezerken ve kendi gölgenle bile kavga etmeye başladığında anlıyorsun kimsesizliği.
İçinde o hiç bir zaman susturamadığın sesler çoğaldığında
Ve yeter artık diye her bağırdığında yetmediğini ve yetmeyeceğini anlıyorsun.
Bir ömre sığdırabileceğinden çok daha fazla anı biriktirmiş olanda, bir zamanlar en kalabalık toplumlarda adın geçmiş olsa da ne fayda yalnızsın işte yalnızsın.
Doğduğun kadar ve öleceğin kadar yalnızsın.
Aynadaki yansımandır gördüğün kanmamalısın ve yalnızlığını unutmamalısın.
Çık hadi sokaklara karış kalabalığın arasına, bak insanların yüzüne gör, gör ve anla bir martının kanadında olduğunu mutluluğun ve gökyüzünün hala mavi olduğunu unutma.
Sokakta yalın ayak çocukların gözlerine bak, akan burunlarını sil ve yalnızlığından bir nebze ver insanlara belki azalır ama geceler hariç, geceleri vermezsin gecelerin yalnızlığı sana ait biliyorsun.
Sustuğun kadar büyür yalnızlığın, sonrası gece, sonrası karanlık ve tüm hüzünlü şarkılar yalnızlığına dair.
Sokak lambalarını izle yağmur yağarken sis basar geceyi göz gözü görmez yalnızlıktan.
Gözlerindeki umutsuzluğu sen bıraksan da bir kenara o hüzün seni bırakmıyor değil mi?
Sen yalnızlık nedir bilir misin?
Sabahları tek yumurta pişirdiğinde, sofraların sessizleştiğinde ve bir den çıkınca bir sayı kalmadığında hayatının sıfıra indiğinde anlarsın yalnızlığı.
Yalnızlığı anlatmaya kalkıp ta hep sustuğunda, Suskunluğunda kendini bulduğunda ve bildiğin sokaklarda bile kaybolduğunda anlarsın her adımda yalnızlığa yaklaştığını.
Ve o kaçınılmaz sona yaklaştığında artık yalnız değilsindir, çünkü yalnızlığın artık en iyi dostun olmuştur
Ve dostuna son kez sıkıca sarılır ve o en yakın dostun ile dalarsın sonsuz uykuna.