Yalnızlık Şiiri - Halide Gök

Yalnızlık ne yaman bir işkence
El aman dedirtiyor başa gelince
Kim dayanabilmiş onun kucağına bakice
Sığınmak isteyen var mı bilmem gönlünce

Düşenler diyor elemli,siyah bir yoldur
Pembe düşlerin, sevinçlerin sonudur
Gerçek onda tüm çıplaklığıyla gizlidir
İnsanın yolu yalnızlıktan geçtiği doğrudur
Var oluşla başlar bu yol,yok oluşla son bulur.

25.01.07

Dost Kalemlerden

Yalnızlık bir adım ötemde,
Yalnızlık içim de,
Bıraktım kırmayı,
Çatlatamadığım kabuğum da.
Gökte ki ay mı daha yalnız,
Yoksa ben mi?
Yalnızlık içimde ki sessizlik,
Kimselere anlatamadığım kelimeler de,
Yalnızlık ben,
Bense yalnızlığın yurdun da bir nokta,
Asıl yalnızlık,
Ben de sandığım ben de,
Niye mi?
Ruhumla bedenimi,
O yalnız noktanın,
Merkezin de buluşturamam da.

Abdülkadir Kalay

Yalnızım...

Yine vakit gece yarısı,
yine yalnızım!
Kopya yaşamlara inat!
Masada vefalı dostlarım...

Ne zamandır çalmıyor telefonum,
Mektupsuz,selamsız uyandığım kaçıncı sabah!
Gölgesiz,kupkuru bir ağacın yalnızlığı gibi,
Her gece yalnız,suskun ve yorgun!
Yalnızlığım; nostaljik siyah,beyaz bir film,
Unutulmuş eski bir şarkı...

Yalnızım yine,
Bir ansiklopedinin bilmem kaçıncı sayfası gibi,
Yalnızlığım,gönülden ırak bir sevda masalı,
Kışın boş kalan mahzun bir kumsal gibi...

Yalnızım,
Gidilmemiş yollar,yaşanmamış mevsimler gibi.!

Hani çok uzaklarda bir sevgiliniz olur,
kimseler bilmez sizi,
Ölür de haber alamazsınız,
Onun bıraktığı mektuplar gibi...

Yalnızım,
Turgutreis'te tanıdığım papatya yürekli kadının,
gözlerindeki hüzün ve yaşama sevinci gibi...
Barajın öfkesine yenilen Hasankeyf Kalesi'nin burçları gibi...
Kumla'ya Marmaris'e,Bodrum'a sığınmış yalnızlar gibi...

Yalnızım,
Batman'da intihar eden genç cesetler gibi,
Iskalanmış sevdalar,
80 öncesinin yitik adamları,
Yaşanmamış gençlikler gibi...

Yalnızım,
Bilmem kaçıncı iflası yaşamış,
Dostları tükenmiş,yaşlı bir çınar gibi!
Bir mahpusun ertelenmiş düşleri,dokunamadığı topraklar,
Öpemediği kadınlar,sevemediği çocuklar.....
Mardinli bir çocuğun deniz rüyası gibi...

Yalnızım,
Geceyle konuşan sokak lambaları,
Uzun yol şoförleri,
Terkedilmiş bir Karadeniz köyü gibi...

Yalnızım,
Kalabalıklar içinde yalnızlaşmış taşralı bir adam,
Kitabımdaki kurutulmuş platonik papatyalar,
Yılda bir gidebildiğim babamın mezarı gibi...

Yolculuklara hep yalnız çıktım,
Yalnız keşfettim sahil kasabalarını,
Yalnız dinledim dalgaların şarkılarını,
Şahitlerim kum taneleriydi,
Kumsala zincirlenmiş tekneler gibi hep yalnızdım...

Sigaramın dumanı gibi kıvrıldım bir köşeye,
Gözlerimdeki hüzün,duvarlarla uzun uzun söyleşirken,
Saçlarımda yarım kalan sevdaların kokusu,
Yanağım ıslak,
Ama mutluyum...

28 Ağustos2005
Gümüşlük-Bodrum
İbrahim Eroğlu