Yalnızlık Şiiri - Metin Soydeveli

Işık kadar delici ve korkusuzdum
dağ başı ıssızlığı ve karanlığına

Okyanusun şahidi albatroslar
İnsanoğlu kuşatanı anlar
akıp gittiğinde su
ömürden eksildiğinde yapraklar

Kapanıverince gözlerin, dudaklarında
kesilince soluğum, ayazında kalakaldım,
kül rengi yalnızlığın

Ödü kopan, suskun insanlara inat
bir kapıdan geçiyorum, gülümsemelerle,
tek başıma gürültüsüz ve sessiz…

Her derdin çaresi…
alıp götüren de zaman
İsle yalnızlığı karalansın

Tanrıyı sorgulamak mı!
Hani en çok sen dayanırdın!
Dayanırdın belki dayanmasına da,
neden bunca insana paylaştırdın

En fena yanı yaratılmışlığın,
işte sorabileceğimiz tek soru:
Madem ölümü de yaratacaktın
niye yarattın yalnızlığı.

'İnsana Gömülür Aşk' Kitabımdan