Yalnızlık Şiiri - Batur Alp Akgül

Yalnızlık denilen zehir, damla damla tüketti benliğimi,
Götürdü sevgilerimi, götürdü bütün içtenliğimi,
Şimdi boş odalarda ben çalmayan saatler gibi,
En ufak sese kızarım.
Uyanmasın diye zincirli duygularım,
Kendimde susarım.
Uçuyorsa odamda bir sinek,
Duyarsam bir ses,
Ya da bir nefes,
Susturmak İsterim.
Çünkü yer yok anılara, ölü dünyamda.
Kuru yapraklara değil, çiçeklere kızarım.
Görsem de rüyamda en güzel düşleri,
Uyanınca bozarım.
Ben bitmeyen geceleri, olmayan sabahları,
Kahkaha yerine, hüzünleri severim.