Yalnızlık Şiiri - Emre Özlem

Bir çocuk ağladı karanlıkta önce,
Sonra gölgeler sustu, hiç konuşmadı.
Bir çocuk ağladı karanlıkta,
Meleklerin terk edilmiş kanatlarında.
Dört köşe zaptedilmişti tenhalarda.
Bir çocuk ağladı karanlıkta,
Uzanmadı ona ne bir el, ne de kol.
Masum, gözü yaşlı bir çocuk karanlıkta…
Geçmedi aydınlıktan yolu
Yoktu ne bir pusulası, ne de kılavuzu.
Küçük bir çocuk ağladı karanlıkta,
Ay çekildi kendi dünyasına,
Kapadı pencerelerini.
Güneş mazeret bildirdi,
Belki hiç gelmeyecekti.
Bir çocuk ağladı karanlıkta,
Hıçkıra hıçkıra, tek başına…