Yalnızlık Şiiri - Akif Tütüncü

Adımı aradım gittiğim şehirlerde
Hayat gemisinde Köşe kapmış yalnızlığımla birlikte
Yaşamın umutları öğüten değirmeninde
Sarmaşıklara sarıldım ayakta durayım diye

Hayat bir kolu kırık yürek yarası
Sevdalar eskicilere bırakılmış kalp sızısı
Çok kolum kırıldı,çok öğütüldüm
Şimdi hayatın kaldırımlarına bende düştüm

Doğarken çizilmiş kaderim
Kaybolmayayım diye kar döşenmiş yoluma
Bastığım her adımda yüreğim üşür
Yalnızlığın resmidir benimkisi

Hayat ağacının altında çömelmiş bir yürek
Dökülen yapraklara sarılır geceleri
Gözlerinde çamurun izi
Yağmurun yağmasını bekler sürekli

Yol geçmez yalnızlık dağlarında
Tramvayı bekler bir ömür boyu
Hayat kapatmış kontağını
Boşuna bekleyenlerin hikayesi bizimkisi

Belki bir gün özlersin yalnızlığım
Hareket vakti gelince gitme ileri
Kalbim gidipte dönmeyenlerin hikayeleriyle gizli
Uykusuzluktan gözleri kan çanağına dönenlerin hikayesidir bizimkisi

Bir karmaşık yaşam ipi mazide
Halat kopmuş çocukluk rüyalarında gizli
Gözyaşı kaldırılmıştır sandıklara
Hayatın bedene büyük gelenlerin hikayesi bizimkisi

Şimdi sen bilinmez bir yerde
Bense şiirin damla tanelerinde
Yüreğimi döküyorum
Kaybolmuşluğun kervanında,hayallerimle birlikte

Dünyanın bir sağa bir sola döngüleriyle
Hayatın ucuna tutunuyorum içindesin diye
Ayın soğuğuna yüreğini tutup
Sevdiğine güneş olanların hikayesidir bizimkisi

Bir karmaşadır yaşam sırları yüreklerde
Bir bedende iki yürek gizli
Merdiven olmuş hayat yüzündeki çizgilerle adımlarken basamakları
Baharı görmeden güzü görenlerin hikayesi bizimkisi

Gökyüzüne asılmış iki yürek
Sallanır bir ömür boyu bir ileri bir geri
Unutmak istesene unutamazsın ki
Ruhunu mazide bırakanların hikayesidir bizimkisi