Yalnızlık Şiiri - Abdurrahman Özdemir

YALNIZLIK

Yalnızlığı yazmak kolay,
Gel de yaşa kolaysa,
Yalnızlığı çizmek kolay,
Gel de bul kendini elde,dilde,
Gel de bul siste kaybolmuş benliğini,
Benliğini ararken yoksa sis mi benliğin,
Yada sen mi siste kayboldun,
Yoksun,mavi gök yok,
Yıldız yıldız yabancılar uzaklarda,
Kim yol gösterecek sana,bana,
Ellerin buz gibi,ruhun üşümüş,
Ellerin bir kayaya tutunsa da,
Bir nevruz arar gözlerin,mavi mavi,
Gözler mi mavi,nevruz mu,
Yoksa kayıp gökyüzümü,
Bir yalnızlık tutkusunun esirisin,
Sen yalnızlığa mı aşıksın,
Yoksa yalnızlık sana mı aşık,
Ilık ılık bahar akşamlarında,
Senin ellerinden tutup çeker,
Seni senden koparır alır,alır,
Taa içine,derinlere,
Taa uzaklara,
Uzaklardaki ışıklara bakarken gözlerin,
Işığı unutmuş kamaşır,
Sevgiyi tatmamış körpe yüreğin,
Kim bilsin yalnızlığını,
Kim paylaşsın yalnızlığını,
Paylaşılsaydı zaten yalnızlık olmazdı,
Yalnızlık yaratılmazdı,
Gene gece karanlığına bürünmüş ruhun,
Ruhun mu karanlıkta,
Yoksa ruhun mu karartmakta,
Yok yok,ruhun bulut,
Ruhun ıssız,ruhun susuz,
Sen Sen i buluncaya kadar yalnızsın,
Senin dostun ancak sensin,
Ruhun Yaradan dan bir parça,
Ruhunla barış,ruhunla dostluğu yaşa,
Üşümesin yüreğin,
Yıldız yıldız ağlasa da gözlerin,
Yanmasın yüreğin,
Bir gül kokusu kadar anlamlı yalnızlığın,
Bir su kadar berrak,duru,
Bir süt kadar doyurucu,
Durma,yalnızlığını doyasıya yaşa,
Doyasıya hıçkıra hıçkıra ağla,
Kendinle dostluğunu bağıra bağıra,
Sesin delsin taş yürekleri,
Sesini yankılasın gökler,sis ve gece,
Sen sen i buldun,
Sen yalnızlığı buldun,
Hiçbir şey seni durduramaz artık,
Çünkü sen bir hiç oldun artık.

Özdemir. Torul./06.06.2007