Yalnızlık Şiiri - Pasaklı Kontes

Azalmaktır. Kendine yabancılaşmaktır. Tek başına kalmaktır bir istasyonda. Bir köşeye çekilip, Herkese yol vermektir. Suskunluktur. İçini dökmektir dağlara. Sevgiden yoksunluktur. Yarın korkusunu yaşayıp, Kendinden uzaklaşmaktır. Tutsaklığıdır canın tene. El yordamıdır karanlıkta. İçindeki sürek avına sabırdır. Bir soluktur efkara. Akrepsiz yelkovanıdır yaşamın. Teslim olmaktır iç dünyaya. Yön; Önünü, ardını bilmektir. Yanılmalarını ortadan kaldırıp, Bulunduğun yere gitmektir. Rüzgarda duman olup tütmektir. Deniz feneridir açık denizlerde, Yüreklere sızı düşerken. Yakamozdur Işıktan yol yol. Karanlıkta Bir yeri eşerken El feneri, Aydınlıkta yanılgıya düşerken Tanyeridir Yön. Batarken güneş gibi Bir gruba dönüşmektir ufukta. Kuzey yıldızıdır gecede, Sonsuzluklarda pusula. Öfke; Gülde dikendir. Bazen son sözün, Bazen iki gözün İki çeşme. Akarken kuruyan pınardır bazen. Yakamozlarla dinlenirken Birden delilenen tusunamidir denizde. Bir mum ışığı gibi titreyen aydınlıktır. Boradır, Tipidir. Gözü karadır, Sözü yaradır. Kontrolden çıkışıdır aklın. Lav püskürten yanardağdır. Patlamaya hazır bombadır öfke Ölüm; Gözyaşına dokunup Kullanılmış bir bedene dönmektir. Birazda tarih olup, Yanarken sönmektir. Tepki vermeyen ettir. Şuurun kaybolmasıdır sonsuzlukta. Fotoğraflarda surettir. Bir ilmektir. Yaşamdan Kendini Silmektir. Ölüm…